Qigong-golf
Je hebt het vast ook wel gezien. Je kon er immers moeilijk naast kijken. De Olympische Spelen. Zelf ben ik geen fan van het kijken naar sporters. Ik zit niet op het puntje van mijn stoel tijdens voetbalfinales, schreeuw de longen en mijn man z’n trommelvliezen niet naar de schroothoop bij de winnende driepunter, hang geen vlag buiten – of binnen – om te supporteren. Ik kijk niet. Op de radio tolereer ik meestal al die uitzinnige commentaren en analyses omdat ik me focus op de muziek ertussen.
Dat doet echter geen grein afbreuk aan mijn bewondering voor die – over het algemeen erg jonge – mensen die met zoveel focus, met zoveel toewijding en zoveel doorzettingsvermogen aan de start komen van een looppiste, al dan niet met hordes bezaaid. Mijn bewondering gaat vooral naar hun doelgerichtheid, naar die gefocuste blik en die ijzersterke mentale kracht in die blik. Het één worden van hun fysieke, mentale en emotionele flow. Naar hoe ze die opperste concentratie omzetten in kracht én souplesse in hun beweging. Of ze nu hinkstapspringend dan wel vlinderslagzwemmend naar een medaille of record gaan, dat vind ik minder boeiend.
Ik ben geen supporter noch een sportfan. Ik beoefen zelf geen enkele sport. (Nee, qigong is géén sport!)
Dus toen mijn man wou gaan golf spelen en vroeg of ik mee wou gaan “omdat we dat dan samen kunnen doen”, toen fronste ik toch even mijn wenkbrauwen. Golfen?!? “Ja, er start zondag een start-to-golf (I kid you not!).” Mja. Allee ja, ik zal dan wel eens mee gaan naar die lessen, denkend “want hoe moeilijk kan het zijn”.
Hoe moeilijk? Aartsmoeilijk! Onmenselijk moeilijk! Ze-zouden-het-moeten-verbieden-zo-moeilijk! Een balletje ter grootte van een abrikoos. Een stok (een club in het mooie golfiaans) met een schupje aan. En een gat in de grond, ergens 300 meter verder. Onderweg: allerlei gedoe. Een boom die niet wil opzij gaan. Struikgewas dat stug blijft staan. Een soort zandbak, helaas zonder pondekes (mooi Antwerps voor zo’n vormpje waarmee je taartjes van zand maakt). En het is niet om ter meeste slagen maar om ter minste, ook helaas.
Frustratie. Krampen in mijn vingers van die club in een wurggreep te houden. M’enfoutisme. Ik ga niet meer mee. Ik zal wel gaan kantklossen.
En toch, ergens diep in mezelf een soort drang om het niet op te geven. Maar hoe kan ik er dan een beetje plezier aan beleven? En als het effe kan, iets van terecht brengen? …
Zoals op heel veel momenten in mijn leven brengt qigong redding. Na 5 maanden sukkelen vielen plots een aantal dingen samen. Contact met de aarde. Rustig ademen. Energie verzamelen in je centrum. Die rustige kracht vrijlaten bij je uitademing. Souplesse in je beweging. Focus. Doorzetten – ook als er geen enkele bal in de juiste richting gaat. Fysieke, mentale en emotionele energie in Ă©Ă©n flow brengen en – zoef! Daar gaat die bal.
Ook als je geen golf of welke sport dan ook wil gaan beoefenen, die paar essentiële vaardigheden zorgen voor meer flow en meer focus in alles wat je doet. Of dat nu je job is, met je fiets of auto de baan opgaan of een cake bakken, die innerlijke rust en energie zorgen ervoor dat het makkelijker gaat. Je verkrampt niet, niet fysiek noch mentaal. Je bent in staat emoties uit te ademen en jezelf zo meer ademruimte en bewegingsvrijheid te geven.
Qigong is helaas geen Olympische sport. Dat heeft slechts Ă©Ă©n reden. Iedereen die qigong beoefent, wint een gouden medaille. En dat is onbetaalbaar.