De laatste dagen overvalt me dikwijls een moedeloos gevoel. Het “lotmammelgrust”-gevoel (Antwerps voor “laat me allemaal gerust” 😀). Ik heb gewoon geen zin om bewust bezig te zijn. Het “moeten” ontspannen en positief zijn bezorgt me net meer stress. Nochtans weet ik zeer goed dat het me deugd doet, qigong beoefenen en mediteren, even halt houden bij wat er allemaal aan de gang is in mijn hoofd en in mijn lijf. Maar nu even niet. Want het helpt me niet om de oorzaak van mijn onbehagen aan te kunnen pakken. Die oorzaak, daar kan ik niks aan doen – dat heeft alles te maken met beslissingen van de overheid. En jammer genoeg kan ik daar geen invloed op uitoefenen. Ik besef dat ik dus aan symptoombestrijding doe. Ik probeer me zo beter te voelen, hoopvol, positief en goed gezind. Het is dweilen met de kraan open. Want bij een verhoogd stress niveau vallen we sneller terug in oude gewoontes.

Dus lummel ik de hele dag, in een oude trainingsbroek en mijn lievelings comfy trui (van de jongens van Onbespreekbaar). Gelukkig weet ik me te bedwingen om me niet op een grote zak peper-en-zout-chips te storten en behoedt mijn gezond verstand me om niet om 14u aan het aperitief te beginnen. Voor de rest puzzel ik me suf – een geweldige puzzel wel, 2000 stukjes en al uren plezier aan beleefd – scrol ik door Instagram, staar ik naar de meest onzinnige weetjes op internet, en kom ik aan weinig zinvols toe.