Vandaag schrijf ik jullie vanuit mijn luie zetel, voetjes omhoog en ijs op de knieën. Neen, zo warm is het niet dat ik op die manier verkoeling zoek. De hitte van einde juni, begin juli is al eventjes weg. De reden van het ijs en mijn ietwat nonchalante positie is eerder van pijnlijke aard.
Gisteren nacht heb ik voor de 5e keer deelgenomen aan de ‘Nacht van de Maan’, een nachtelijke, 42km lange wandeltocht hier in Zoersel en omringende gemeenten. Zoals elke keer begin ik aan deze marathon met moed en doorzettingsvermogen en met de bedoeling de volledige tocht uit te lopen. Tegelijk neem ik me telkens voor mijn grenzen te bewaken – walk my talk, weet je wel. Telkens zeg ik tegen mezelf dat ik afhaak als ik voel dat ik eigenlijk zou moeten stoppen omdat mijn lichaam aangeeft dat het genoeg is geweest. Ik kan niet zeggen dat ik bij alle vorige deelnames telkens als mijn lichaam subtiele hints gaf daar zo plichtsgetrouw naar geluisterd heb.
Vannacht liep het anders. Toen we halverwege waren, heb ik beslist om te stoppen. Mijn voeten, mijn knieën, mijn lijf zei “stop, genoeg!”. We waren toen op zo’n 3 km van ons huis, perfect om af te haken, rustig naar huis te stappen, mijn voetjes en knietjes liefdevol te verzorgen en mijn bed in te duiken. En zo geschiedde…
Na 7 uur heerlijk herstellende slaap, een zalig warme douche, een kleine voetmassage met lavendelolie en een ontbijt op het middaguur, stel ik mezelf de vraag: voelt dat nu aan als een mislukking, als falen? Neen, gek genoeg niet. Het voelt eerder aan als een overwinning. Een overwinning op mezelf. Ik ben best wel fier dat ik heb geluisterd naar mijn lichaam, dat ik mijn grenzen gerespecteerd heb in plaats van ze te negeren en toch nog verder te stappen. Omdat, dat is wat we toch al te vaak doen. We gaan maar door. Want we willen niet falen. Mislukken staat niet in de lijst met onze favoriete woorden. Dat we beoordeeld worden door anderen speelt daarin een grote rol. We willen vanalles zijn maar geen loser, geen verliezer. We willen winnen, niet iets verliezen. Maar mijn opgave voelt voor mezelf niet aan als een verlies. Het is niet een bij de pakken gaan neerzitten en mezelf schamen omdat ik de eindmeet niet gehaald heb. Neen, het niet uitwandelen van die wandeltocht is uit mijn comfortzone komen en voelen wat mijn lichaam vraagt, is in contact komen met mezelf en mijn intuïtieve wijsheid. En ik ben daar echt trots op, omdat het niet zo evident is.
En volgend jaar? Dan zien we wel. Ik zal me opnieuw met enthousiasme inschrijven en met doorzettingsvermogen starten. Omdat ik weet dat ik het kan, stoppen als mijn lichaam daarom vraagt.
Ondertussen ben ik achter mijn pc gaan zitten en heb ik een paar fijne TED-talks over succes en falen bekeken. De befaamde hedendaagse filosoof Alain de Botton laat zijn welbespraakt en gevat amusant licht op de materie schijnen. De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Gilbert is eerderopenhartig over de angst om niet meer succesvol te (kunnen) zijn na haar bestseller ‘Eat Pray Love’.
