Ik doe het morgen!
Of overmorgen. Of de dag daarna.
Zeker één van de dagen!
Net als de zomer dit jaar, heb ik een aanval van uitstelgedrag. Al weken staat “tekst schrijven” bovenaan mijn ‘to do’ lijstje. Maar al weken bedien ik mij kwistig van redenen om er niet aan te beginnen. Te druk. Te veel werk. Geen inspiratie. Slecht moment.
En dus wacht ik. Op inspiratie. Op het goeie idee, het goeie moment. Wachten. Wachten op de zomer. Wachten op een normaal functioneren. Wachten op de tomaten die maar niet willen rijpen door een gebrek aan zon en warmte. Wachten. Morgen wordt deze week. Deze week wordt volgende week. Tot ik nu wel echt dringend aan die tekst moet beginnen. Met een lichte vorm van stress die rond mijn maag sluipt.
Procrastinatie – de wetenschappelijke term voor uitstelgedrag – klinkt als een zeer vervelende aandoening waar je liefst met een extra grote boog omheen loopt. Helaas blijkt dat zeer moeilijk te zijn. Want uitstelgedrag is een deel van onze menselijke natuur. Zeker 95% van alle mensen zou er aan lijden. Veel heeft te maken met de concurrentiestrijd tussen twee delen in onze hersenen, de prefrontale cortex en het limbische brein. Dat laatste gaat voor de snelle beloning, het resultaat op korte termijn, voor instant plezier. En dat limbische systeem is sterker dan onze rationele langertermijnbeslisser die in de prefrontale cortex woont. Omdat het limbische brein al vele duizenden jaren gewend is om het voor het zeggen te hebben. Toen we nog prehistorisch waren, gingen we uitsluitend op jacht als we honger hadden. We zochten pas beschutting als het begon te regenen. Pas toen we tijdens de neolithische evolutie de stap zetten naar landbouwgemeenschappen begonnen we nood te hebben aan dat langetermijn plannen. Wie niet zaait in de lente, kan immers niet oogsten in de herfst.
Wat me dan plots toch overhaalde om me neer te zetten en te beginnen schrijven? In de verte zag ik het Panic Monster opduiken! De vakantie loopt immers naar zijn einde. Vanaf 13 september begin ik weer les te geven en dat wil ik dringend aan de wereld laten weten. Want ik wéét dat de beslissing om al dan niet deel te nemen aan de lessen niet meteen zal genomen worden. Ze zal uitgesteld worden tot op 12 september, net voor in de verte het Panic Monster opduikt.
In deze hilarische TED-talk van Tim Burton kan je kennis maken met het Panic Monster en hoe dat uitstellende brein van ons te werk gaat.
Liefs
Mol
PS: Het behoeft geen uitleg dat ik tijdens het schrijven van dit artikel mijn limbisch brein toch heel wat keren tot de orde werd geroepen door het Panic Monster. De website Wait but Why van Tim Urban staat immers vol met leuke (aflei)dingetjes 
