Try to imagine a life without timekeeping. You probably can’t. You know the month, the year, the day of the week. There is a clock on your wall or the dashboard of your car. You have a schedule, a calendar, a time for dinner or a movie. Yet all around you, timekeeping is ignored. Birds are not late. A dog does not check its watch. Deer do not fret over passing birthdays. Man alone measures time. Man alone chimes the hour. And, because of this, man alone suffers a paralyzing fear that no other creature endures. A fear of time running out.
Probeer je een leven zonder tijdsregistratie voor te stellen. Waarschijnlijk kan je dat niet. Je weet welke maand we zijn, welk jaar, welke dag van de week. Er hangt een klok aan je muur of het dashboard van je auto. Je hebt een agenda, een kalender, een tijdstip voor het avondeten of om een film te gaan kijken. Nochtans wordt overal rondom jou tijdwaarneming genegeerd. Vogels komen niet te laat. De hond kijkt niet op zijn horloge. Hertjes kniezen niet over hun zoveelste verjaardag. Alleen de mens meet de tijd. Alleen de mens luidt de klok. En, net daarom, voelt alleen de mens die bijna verlammende angst die geen enkel ander levend wezen voelt. De angst dat de tijd opgeraakt.
(eigen vertaling)